Ҳамаи андарзҳо
Ҳадафи зиндагӣ дарёфти камолот аст. Рисолати ҳар яке аз мо таври ҳаддиаъзамӣ наздик кардани он дар худии худ, дар ҳолати худ, дар шеваи фаъолият аст. Қонун дар ҳама сатҳҳои зиндагӣ ягона аст: дунёи навбатии хешро мо тавассути донише, ки инҷо андӯхтаем, интихоб мекунем. Агар мо инҷо ҷаҳолатро тарҷеҳ додаем ва дониши мо мисли пешин мондааст, пас дунёи мо аз дунёи пешин фарқ нахоҳад кард. Камолот ҳадду канор надорад. Суръати комил онест, ки вақте ту дар онҷое қарор дорӣ, ки мехоҳӣ онсӯйи онҷо роҳ бигирӣ.
Худшиносӣ ба инсон қобилияти рушди шахсӣ, такмили ихтисос, худшиносии худро медиҳад, ки ин шарти зарурии ба даст овардани пуррагии зиндагӣ, ҳисси шодии зиндагӣ ва дарк кардани маънои ҳаёт мебошад.
Хушбахт онест, ки метавонад дар муносибатҳои мураккаб сода бошад.
Ба инсон муқобилат кардан дар муқобили харобӣ хос аст. Худи маънии вуҷуди инсонӣ иборат аз ин муборизаи ҷовидонаи оштинопазир аст, ки наметавон онро мағлуб кард. Вале дар он ҳамчунин гузашту ақибнишинӣ номумкин аст..
Зиндаги ин худ маънӣ ва моҳияти ҳастист.
Ба назарам чунин менамояд, ки зиндагӣ дар маҷмӯъ ягон мақсад дорад. Ин танҳо рӯй медиҳад. Аммо ҳар як шахси мушаххас ҳадафи худро дорад.