Ҳамаи андарзҳо
То он даме, ки Шумо ягон масъаларо қатъиян ҳал накунед, Шуморо шубҳаҳо азоб медиҳанд, Шумо ҳамеша дар хотир доред, ки имкони бозгашт вуҷуд дорад ва ин ба Шумо имкон намедиҳад, ки самаранок кор кунед. Аммо лаҳзае, ки Шумо қарор медиҳед, ки худро пурра ба кори худ бахшед, сарнавишт шуморо ҳамроҳӣ мекунад. Яъне ин ҳама ба он чизе ки ба вуқӯъ мепайвандад, ки дар дигар ҳолатҳо шуданаш мумкин набуд, ва ба ҳар чизе, ки Шумо қодиред, ҳар он чизеро, ки орзу мекунед, дарк кардан мехоҳед вобастагӣ зич дорад. Ҷасорат ба инсон қувват ва ҳатто қудрати мӯъҷиза мебахшад. Тасмим гиред!
Хоҳиш -ин энержии ҳаётии шахсият, «ғизо ва ҳавост».
Ман ҳамеша мехостам мусиқӣ эҷод кунам, ки ба наслҳои оянда таъсир ва илҳом бахшад. Хуб, воқеан, кӣ марговар аст?
Бояд дорои арзишҳо бошӣ, вале ин як кам аст. Зиёда аз ин , ин оқибати хатарбор дорад; то лаҳзае, ки мо онеро, ки ҳомили ин арзишҳо хоҳад буд, интихоб накардаем, набояд даст ба кор шуд.
Аломати фарқкунандаи ҳакимӣ- ин пайваста шодмона дарк кардани зиндагист.
Ҳар як сухане, ки инсон гуфта, дар худ ҳомили нерӯи бузурги энержӣ ва тавон аст: ё харобкор ё созанда. Тавассути суханони хеш мо худро, ояндаи хешро, тамоми тоърихи зиндагониямонро ва олами фарогирамонро меофарем.