Ҳамаи андарзҳо
Наметавон ба гузашта баргашт ва шуруъи корро тағийр дод. Вале метавон ҳоло шуруъ бикунӣ ва ба марра расидани хешро тағйир бидиҳӣ.
Ҳеч ҳадафе ба ҳадде нест, ки василаи беарзишро барои дастёбӣ ба он тарҷеҳ диҳад.
Ҳадафе, ки маблағи зиёдро талаб мекунад, ҳадафи дуруст нест.
Тасмим гирифтан дар бораи он ки оё ҳаёт арзанда аст ё не, посух додан ба саволи асосии фалсафа мебошад. Ҳама чизи боқимонда - оё ҷаҳон се андоза дошта бошад, хоҳ ақлро нӯҳ ё дувоздаҳ категория ҳидоят кунанд - дуюмдараҷа аст.
Агар ман иҷозат диҳам, ки ангуштони дастии худро дар мошини таҳриршуда банд кунам, чунин шуда метавонад, ки ман як ҷумлаи пурмаъно чоп кунам. Агар артиши маймунҳо калидҳои мошини ҳуруфро заданд, онҳо метавонанд тамоми китобҳои Осорхонаи Бритониёро чоп кунанд. Имконияти иҷрои онҳо бешубҳа аз эҳтимолияти он аст, ки тамоми молекулаҳо дар нисфи зарф ҷамъ мешаванд.
Инсони нобиға ин танҳо мавҷуди ахлоқӣ аст, ҳамон тавре одамони одӣ мебошанд; баръакс, вай ҳомили заковати асрҳои зиёд ва дунёи комил аст. Аз ин рӯ, вай бештар ба хотири дигарон зиндагӣ мекунад, на аз баҳри хеш.