Ҳамаи андарзҳо
Бовар кардан ба худ хеле муҳим аст. Бовар бикунед, ки Шумо инро метавонед дар ҳама ҳолатҳо анҷом бидиҳед. Зеро ки агар Шумо бовар бикунед, ки метавонед, пас воқеан, Шумо метавонед. Ин итминон дар пайдо кардани посухҳо ба Шумо кӯмак мекунад ва сипас ба наздиктарин фурсат Шумо онҳоро ба даст хоҳед овард.
Вақте ки сад ҳазор нафар бо як бомба кушта мешаванд, вазифаи ман аст, ки ба ҷаҳониён исбот кунам, ки як ҳаёти ягонаи инсонӣ арзишманд аст.
Ман - ҳаётест, ки мехоҳам зиндагӣ кунам, дар байни дигар ҳаётҳое, ки мехоҳанд зиндагӣ кунанд.
Яке аз сирри муваффақият тарзе зиндагӣ кардан аст, ки шумо ҳеҷ гоҳ хаста намешавед.
Муҳаббат ибтидо ва интиҳои ҳаёти мост. Бе муҳаббат ҳаёт вуҷуд надорад. Барои ҳамин муҳаббат чизест, ки марди хирадманд ба он саҷда мекунад.
Дар ҳар яки мо ҳанӯз як кӯдаки сесолае боқӣ мондааст, ки танҳо як муҳаббати каме мехоҳад.