Ҳамаи андарзҳо
Орзуи асосии ман ин навиштани чунон китобест роҷеъ ба падидаҳои илмӣ, ки дар дӯконҳои парвозгаҳҳо фурӯхта хоҳанд шуд.
Нуктаи асосӣ ин аст, ки аз тааҷҷуб даст накашед.
Илми мактабӣ ағлаб дар шакли хушку ноҷолиб тадрис мешавад. Кӯдакон таври мехиникӣ ёд гирифтанро меёмӯзанд, то ки имтиҳон биспоранд ва иртиботи илмро ба одами иҳотакунанда намебинанд.
Ту идеяеро фикр кардаӣ. Дар назар он таври кофӣ бехирадона аст, то ба олами бехирад наздик шавӣ. Вале баъдан дармеёбӣ, ки дунё боз ҳам беақлтар аст, аз оне, ки тасаввураш мекардӣ ва бояд боз як идеяи беақлонаеро пайдо кард, то онро дарк бикунӣ. Илм низ, тақрибан, чунин сохта шудааст.
То чӣ андоза олиҷаноб аст, ки мо бо як чизи ғайриоддӣ дучор омадем. Ҳоло мо умедворем, ки ба пешрафт муваффақ мешавем!
Агар ғоя беақлона ба назар нарасад, ҳеҷ фоидае нахоҳад овард.