Ҳамаи андарзҳо
Афкори ҷамъиятӣ дар он ҷое ғалаба мекунад, ки тафаккур дар хоб аст.
Хурофот унсури худи вуҷуди инсон аст; баъзан ба назари мо чунин менамояд, ки мо пурра аз он худро дар канор гирифтем, вале он дар гӯшаҳои махфӣ пинҳон мешавад ва замоне худро комилан бехатар меҳисобад, ногаҳон дубора пайдо мешавад.
Ақли солим нобиғаи башарият аст.
Нофаҳмӣ ва таассуби зиёд ба ҷаҳониён, назар ба фиреб ва бадӣ бештар ошуфтагӣ меорад. Дар ҳар сурат, фиреб ва бадӣ камтар маъмуланд.
Барои ҳар як сухани хеш масъул ҳастӣ. Зеро сухан дорои нерӯи бузург аст.
Агар туро муяссар гардид, ки касеро фиреб додӣ, ин чунин маъно надорад, ки ӯ аблаҳ аст. Ин чунин маъно дорад, ки ба ту назар ба он ки сазоворӣ, бештар бовар кардаанд.