Ҳамаи андарзҳо
Шояд. Бехирадию девонагӣ баъзан хуб аст. Зеро ки ҳарчӣ дар табиат, дар сохтори олам рух медиҳад, беақлии воқеист. Мехоникаи квантӣ девонагии комил аст. Вале вай кор мекунад. Зеро ки сайёра ақлашро бохтааст. Онро одами солим фаҳмида наметавонад. Бигиред, таври мисол, кайҳоншиносиро: вақт, фазо, инфиҷори бузург. Ана ту ғояро дарёфтӣ- дар назар он таври кофӣ бехирадона аст, то ки ба ин олами девона бархӯрд кунӣ. Вале баъдан мефаҳмӣ, ки олам боз ҳам беақлтар аз он аст, ки ту тасаввураш мекардӣ. Ва бояд боз як идеяи нисбатан беақлонатарро фикр бикунӣ, то онро бафаҳмию дарк бикунӣ. Ба ҳамин монанд, илм ҳам чунин сохта шудааст.
Ҳақиқат маъмулан дар васат қарор дорад. Ағлаб бе лавҳаи сари гӯр.
Далели бепоён будани ҷаҳон таассуби исботнашуда аст. Далели маҳдуд будани ҷаҳон инчунин як таассуби исботнашуда мебошад, ки он ҳам беохир ва ҳам бениҳоят олам аст, инчунин таассуби исботнашуда аст.
Ин ки сайёра чи тавр ба вуҷуд омадааст, метавон тавассути қонунҳои илмӣ муайян кард. Ман метавонистам дағдағаҳои хешро қонеъ созам ва кашф бикунам, ки: сайёра чӣ тавр ба вуҷуд омадааст. Вале ман ҳамоно намедонам, ки ЧАРО он ба вуҷуд омадааст.
Одамон аксар вақт ба ҳама чиз дар ҷаҳон таваҷҷӯҳи зиёд доранд, ба истиснои он чизе, ки воқеан донистани он зарур аст.
Пессимист шахсест, ки ҳангоми дарро кӯфтани бахт аз ғавғо шикоят мекунад.