Ҳамаи андарзҳо
Вақте ки ман ҷавон будам, фикр мекардам, ки пул чизи асосӣ дар зиндагӣ аст. Ҳоло ман пир шудам ва медонам, ки ин рост аст.
Агар ҳама амалҳои моро ду нафар иҷро мекарданд, ҳамааш хуб мешуд.
Эътиқод ба худ ин худ як мӯъҷиза аст. Ва вақте ки шумо ба он ноил мегардед, пас метавонед ба њама чиз ноил шавед.
Фарқе надорад, ки Шумо бо ки суҳбат мекунед, бо калонсол ё ба кӯдак, муҳим он аст ки шавқ ва эҳтироми ҳамсуҳбататонро нигоҳ доред. Тарбияи хуби худро нишон диҳед.
Мо ҳама нобиғаем. Аммо агар шумо моҳиро аз қобилияти баромадан ба дарахт доварӣ кунед, вай тамоми умр бо он зиндагӣ мекунад ва худро беақл меҳисобад.
Боми болои сар ағлаб намегузорад, то одамон бисабзанд.