Ҳамаи андарзҳо
Муҳаббати ба зиндагӣ бисёр чизҳоро имконпазир менамояд.
Вақте мо рӯшан мешавем ях об мегардад, вақте дӯст медорем қалбҳо боз мешаванд, вақте мо боз ҳастем одамон тағйир меёбанд, вақте бовар мекунем, муъҷизаҳо рух медиҳанд.
Дунё ба назди шумо ҳамон тавре меояд, ки аз шумо бармеояд.
Зиндагӣ кардан ин маънои аз худ офаридани асари бадеъист.
Ҳадафи ҳастӣ ин некӣ нест. Ҳадафи ҳастӣ таборузи хештан аст. Ҳадафи ҳастӣ ин мавҷуди боҳилму пурназокат нест. Ин худшиносии муттасилу пайваста аст. Ҳадафи ҳастӣ иборат аз маҳви бесаводист.
Бахшидан ин зистан аст. Агар шумо бахшиданро бас кунед, зиндагӣ маъное нахоҳад дошт.