Ҳамаи андарзҳо
Дар зиндагӣ ҳадафи ниҳоӣ нест. Роҳе ҳаст, ки бо он равонем ва ҳар шахс дар интихоби ин ки дар куҷо бояд барои ҳамеша таваққуф бикунад ва ё нафаси тоза гирифта, ба роҳаш аз хилоли вақт, тамаддун, фазо идома медиҳад.
Тавони нисбат ба рақибон зудтар тағйир ёфтан- бартарияти муҳими рақобатнокист.
Табиат нодақиқию номушаххасиро таҳаммул надорад ва саҳву хатоиҳоро намебахшад.
.jpg)
Агар кайҳон сабаб дошта бошад, пас мо бояд ҳамон хислатҳои муҳаббати умумиҷаҳониро ба ин сабаб нисбат диҳем.
Соат чанд аст? Агар касе аз ман дар ин бора напурсад, ман медонам, ки вақт чӣ гуна аст; агар ман мехостам ба саволдиҳанда фаҳмонам - не, ман намедонам.
Вақте сар то сари ҷаҳон мефаҳманд, ки зебо - ин зебо аст, пас зиштӣ ба вуҷуд меояд. Вақте ҳама медоданад, ки некӣ-ин некист, бадӣ ба вуҷуд меояд. Барои ҳамин он чизе ки ҳамдигарро ба вуҷуд меорад-ин ҳастӣ ва нестист, он чизе ки мувозинатро нигоҳ медорад- ин вазнинӣ ва сабукист, чизе ки ягигарро маҳдуд месозад – ин дарозӣ ва кӯтоҳист, чизе ки ба якдигар хидмат мекунад- ин баландӣ ва пастист, он чизе ки бо ҳамдигар ҳамоҳанг мешавад – ин овоз ва садост, чизе ки якдигарро назорат мекунад – ин гузашта ва ҳозира ва беохир мебошад.