Ҳамаи андарзҳо
Таърих як деги азимест, ки дар он ҳама корҳоеро анҷом додаанд, ки одамон бузург шуданд, зеро онҳо ҷуръати пайдо кардани орзуҳои худро ёфтанд ва фалсафа сукутест, ки дар он чунин орзуҳо ба вуҷуд меоянд.
Бисёр идеявӣ, ғояҳо каманд.
Ҳар он чизе рух надиҳад, ба худ, ба зиндагӣ, ба рӯзи фардо, ба ҳама чиз, ки мекунӣ , ҳамеша бовар кун!
Инсон худро танҳо то ҳадде дарк мекунад, ки дунёро дарк мекунад.
Қобилияти бишнохтани мӯъҷиза дар як чизи одиву сода – аломати тағйирнопазири ҳикмат нӯҳуфтааст.
Тарбияи одам-ин маънои дар даври ӯ созмон додани ҷомеаест, ки ҳамеша ӯро ба робитаи дуруст бо муҳит савқ медиҳад.