Ҳамаи андарзҳо
Дар зиндагӣ лаҳзае фаро мерасад, ки бояд дарк бикунӣ: дигар гузашта вуҷуд надорад. Ту ҳастӣ ва имрӯз вуҷуд дорад.
Инсон худро танҳо то ҳадде дарк мекунад, ки дунёро дарк мекунад.
Қобилияти бишнохтани мӯъҷиза дар як чизи одиву сода – аломати тағйирнопазири ҳикмат нӯҳуфтааст.
Одам танҳо вақте зиндагӣ карданро оғоз мекунад, ки агар вай аз худ фаротар равад.
Ҳақиқати баҳснопазир, қоида, қонуни зиндагӣ: Одамонро атрофиёни ӯ ташаккул медиҳанд!
Зиндагӣ азият ва лаззат нест, балки корест, ки мо бояд онро софдилона ба анҷом расонем.