Ҳамаи андарзҳо
Касе ки зебоиро мебинад, дар офариниши он шарик аст.
Инсоният ҷовидонии инсони миранда аст.
Инсон як махлуқи қабулкунанда, ҳиссиётӣ, оқил ва бохирад аст, ки барои ҳифзи худ ва хушбахтӣ мекӯшад.
Зарур аст, то одам дарёбад, ки ӯ холиқ ва соҳиби дунёест ва ӯ масъули ҳама бадбахтиҳо дар он аст. Ҳамчунин ба ӯ шараф барои ҳама хубиҳо, ки дар зиндагӣ ҳаст, мутаааллиқ аст.
Дастурамал барои дуруст истифода бурдани зиндагӣ: 1. Мутаваҷҷеҳ шудан. 2. Ҳайрон шудан. 3. Дар ин бора қисса кардан.
Фикр мекунам, ҳама инсонҳои оқил дар умқи дил медонанд, ки то чӣ андоза нозуканд, чизҳое, чун ТАРТИБОТ, ҚОНУН ва ТАМАДДУН, вале тавҷеҳ намедиҳанд дар ин бора фикр бикунанд, зеро хобу иштиҳои хешро эҳтиёт мекунанд.