Иоҳанн Волфганг Гёте (1749 — 1832)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Агар ҳама амалҳои моро ду нафар иҷро мекарданд, ҳамааш хуб мешуд.
Эътиқод ба худ ин худ як мӯъҷиза аст. Ва вақте ки шумо ба он ноил мегардед, пас метавонед ба њама чиз ноил шавед.
То он даме, ки Шумо ягон масъаларо қатъиян ҳал накунед, Шуморо шубҳаҳо азоб медиҳанд, Шумо ҳамеша дар хотир доред, ки имкони бозгашт вуҷуд дорад ва ин ба Шумо имкон намедиҳад, ки самаранок кор кунед. Аммо лаҳзае, ки Шумо қарор медиҳед, ки худро пурра ба кори худ бахшед, сарнавишт шуморо ҳамроҳӣ мекунад. Яъне ин ҳама ба он чизе ки ба вуқӯъ мепайвандад, ки дар дигар ҳолатҳо шуданаш мумкин набуд, ва ба ҳар чизе, ки Шумо қодиред, ҳар он чизеро, ки орзу мекунед, дарк кардан мехоҳед вобастагӣ зич дорад. Ҷасорат ба инсон қувват ва ҳатто қудрати мӯъҷиза мебахшад. Тасмим гиред!
Мардум танҳо касеро ҳурмат мекунад, ки аз ӯ барояш ягон нафъ аст.
Вақт вафодортарин ҳампаймони суботкорист.
Табиат дорои узвҳои суханронӣ нест, вале забонҳо ва қалбҳоеро меофарад, ки онҳо қодири сухангӯйӣ ва ҳиссиёт мебошанд.