Иоҳанн Волфганг Гёте (1749 — 1832)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Ҳар як шахс, бояд рӯзе, аққалан як сухани пандомезро мутолиа кунад.
"Ҳаққи дигаронро диҳед ва ҳукмронӣ кунед" як қоидаи оқилона аст; аммо "муттаҳидкунӣ ва ҳидояткунӣ" манзалати баландтар дорад.
То он даме, ки шахс қарори муайян қабул накунад, дудила мешавад, ақибнишинӣ мекунад ва бесамар амал мекунад. Аммо дар лаҳзаи возеъ будани мақсад, тамоми раванди рӯйдодҳо тағйир меёбанд, шароити мусоиди ғайринақшавӣ ва кумаки моддӣ пайдо мешаванд, ки Шумо онҳоро ҳаргиз интизор набуда дар бораи онҳо орзу мекардед.
Инро бояд донист, ки шахсе вуҷуд дорад, ки Шумо бо ӯ якдигарфаҳмиро ҳис мекунед, ва ӯ метавонад боғи хушбахтии Шуморо шукуфон кунад.
Онҳое, ки мехоҳанд ба дастовардҳои зиёд ноил шаванд, бояд талаботҳои сахтгирро пеша кунанд.
Орзуи ҳамаи падарон аз он иборат аст, ки умеди нокоми худро бо писаронашон амалӣ намоянд.