Иоҳанн Волфганг Гёте (1749 — 1832)
МуфассалҲамаи андарзҳои муаллиф
Машҳуртарин нависандагони замони муосир, на барои он машҳуранд, ки онҳо ба мо чизи наверо пешкаш мекунанд, балки дар бораи чизҳо тавре сухан меронанд, ки гӯё дар васфи он ҳеҷ гоҳ касе чунин нагуфтааст.
То ҳоле ки як шахс дар шеър танҳо эҳсосоти шахсии худро ифода мекунад, ӯро ҳанӯз шоир номидан мумкин нест, аммо даме, ки тавонист дарди тамоми оламро ҳис кунад ва онро баён кунад, пас ӯ шоири ҳақиқист. Ва он гоҳ ӯ абадӣ аст ва метавонад ҷовидон бимонад.
Бо вуҷуди ҳама камбудиҳо, мардум аз ҳама бештар сазовори муҳаббатанд. Гарчанде ки инсон камбудиҳои зиёде дорад, вале сазовори муҳаббати зиёд аст.
Ман пас аз гӯш кардани мусиқӣ ҳамеша беҳтар кор мекунам.
Хоҳишҳои мо пешгӯиҳои қобилиятамон мебошанд, ки ба мо хосанд ва нишон медиҳанд, ки мо ба чи қодир ҳастем.
Ҳар чизе ки бо мо рух медиҳад, ин ё он асарро дар зиндагии мо боқӣ мегузорад. Ҳама чизи муҳит дар тарбияи мо нақши худро дорад.