Ҳамаи андарзҳо
Ҳар як шахс, бояд рӯзе, аққалан як сухани пандомезро мутолиа кунад.
"Ҳаққи дигаронро диҳед ва ҳукмронӣ кунед" як қоидаи оқилона аст; аммо "муттаҳидкунӣ ва ҳидояткунӣ" манзалати баландтар дорад.
Одамон аксар вақт ба ҳама чиз дар ҷаҳон таваҷҷӯҳи зиёд доранд, ба истиснои он чизе, ки воқеан донистани он зарур аст.
То он даме, ки шахс қарори муайян қабул накунад, дудила мешавад, ақибнишинӣ мекунад ва бесамар амал мекунад. Аммо дар лаҳзаи возеъ будани мақсад, тамоми раванди рӯйдодҳо тағйир меёбанд, шароити мусоиди ғайринақшавӣ ва кумаки моддӣ пайдо мешаванд, ки Шумо онҳоро ҳаргиз интизор набуда дар бораи онҳо орзу мекардед.
Инро бояд донист, ки шахсе вуҷуд дорад, ки Шумо бо ӯ якдигарфаҳмиро ҳис мекунед, ва ӯ метавонад боғи хушбахтии Шуморо шукуфон кунад.
Пессимист шахсест, ки ҳангоми дарро кӯфтани бахт аз ғавғо шикоят мекунад.