Ҳамаи андарзҳо
Дар муқоиса бо коинот, тамоми мушкилот ва драмаҳои зиндагии мо он қадар коҳиш меёбанд, ки ҳар он чизе, ки дар ин ҷо рух медиҳад, аҳамият надорад. Ин барои ман хеле тасаллибахш аст.
Оғоз дар бораи офариниш аст ва эҷод эҳсосотро меафрӯзад.
Худобоварӣ дар ихтилофӣ байнӣ сар ва қалб нуҳуфтааст , понтеизм аз байн бурдани ин ихтилоф аст. Инсонситезӣ ҳеч ихтилофе надорад; Инсоншиносӣ қалбе аст, ки ба зеҳн хутур мекунад.
Танҳо санъат ва илм инсониятро то ба арш баланд мебардоранд.
Он чизе ки умуман гуфтан мумкин аст, бояд возеҳ гуфта шавад; он чизе, ки гуфтан ғайриимкон аст, бояд хомӯш бошад.
Ягон муаммое вуҷуд надорад.