Ҳамаи андарзҳо
Вақте инсон чизеро ки табиат ба ӯ ато кардааст, такмил медиҳад ва онро ба манфиати дигарон истифода мебарад, вай аз роҳи Ҳақ дур нест. Чизе ки ба шумо писанд нест ба дигарон раво набинед.
Оё Шумо медонистед, ки қаҳру ғазаб ва ранҷ низоми масуниятии Шуморо барои 5-6 соат беҳаракат мекунанд? Дар ҷараёни ин вақт метавонад ҳар навъ беморӣ сар занад. Моҳиятан, ин ҳама вақт Шумо бедифоъ ҳастед, мисли роёнае, ки дар он барномаи зидди вирусӣ насб накардаанд.
Ҳатто, агар, дар маҷмуъ, зиндагӣ маънияшро аз даст додааст, пас мумкин аст, то бар ин сабаб намесазад чандон обу адо шавӣ. Эҳтимол, мо ин ҳолатро эътироф мекунем ва ҳамон тавре, ки зиндагӣ мекардем, зиндагӣ бикунем. Ҳама гап дар сари он аст, ки бояд ба чизҳо оқилона назар бияфганем ва ҳар ончи нақдинае, ки дорем аз даст надиҳем ва бигзор мӯҷиби зиндагӣ кардан худи зиндагии Шумо ва зиндагии онҳоест, ки сарнавишт Шуморо бо онҳо рӯ ба рӯ кардааст. Агар Шумо замоне мепурсед: « Маънии зиндагӣ дар чист?», чӣ донишҷӯ, бармен ва ё ягон нафари дигаре бошед, Шумо посух медиҳед: Ҳеч маъно надорад. Агар ман умуман намебудам ва ё агар ҳама чиз дар дунё бароям бетафовут мебуд, ин ҳеч маъние намедошт. Вале ман ҳастам ва чизҳое маро мушавваш месозанд. Ин аст ҳамагӣ. Ин ҳама чизест, ки метавон гуфт»
Азбаски мо барои хушбахтӣ талош меварзем ва маълум мегардад, ки мо танҳо замоне хушбахтем, ки аз чизҳо истифода мебарем ва дуруст ҳам истифода мебарем. Ва ин дурустӣ ва барор ба мо дониш медиҳад, пас ба назар чунин мерасад, ки ҳар як инсон бо тамоми нерӯяш саъй менамояд, то ҳарчи бештар оқилтар гардад.
Хушбахттарин инсон кист? Касе, ки одамонро мувофиқи хизматҳояшон қадр мекунад ва аз муваффақиятҳояшон ҳамчун муваффақиятҳои худ шод шавад.
Агар одам он чизеро, ки ба хотири он бояд зиндагӣ бикунад, наёфт, пас ӯ мемирад.