Ҳамаи андарзҳо
Ман ба осмони шабона менигарам ва медонам, ки мо ҷузъи олам ҳастем, мо дар он ҳастем. Аммо, шояд муҳимтар аз ин ду далел ин аст, ки олам дар мост. Вақте ки ман дар ин бора фикр мекунам, сарамро баланд мекунам. Бисёр одамон худро хурд ҳис мекунанд, зеро олам хеле калон аст. Аммо ман худро хеле хуб ҳис мекунам, зеро атомҳое, ки ман аз онҳо сохта шудаам, як вақтҳо қисми он ситорагон буданд.
Нуктаи асосӣ ин аст, ки аз тааҷҷуб даст накашед.
Илми мактабӣ ағлаб дар шакли хушку ноҷолиб тадрис мешавад. Кӯдакон таври мехиникӣ ёд гирифтанро меёмӯзанд, то ки имтиҳон биспоранд ва иртиботи илмро ба одами иҳотакунанда намебинанд.
Идеяҳои олӣ вақте пайдо мешаванд, ки ҷаҳон ба онҳо ниёз дорад.
Ту идеяеро фикр кардаӣ. Дар назар он таври кофӣ бехирадона аст, то ба олами бехирад наздик шавӣ. Вале баъдан дармеёбӣ, ки дунё боз ҳам беақлтар аст, аз оне, ки тасаввураш мекардӣ ва бояд боз як идеяи беақлонаеро пайдо кард, то онро дарк бикунӣ. Илм низ, тақрибан, чунин сохта шудааст.
То чӣ андоза олиҷаноб аст, ки мо бо як чизи ғайриоддӣ дучор омадем. Ҳоло мо умедворем, ки ба пешрафт муваффақ мешавем!