Ҳамаи андарзҳо
Дар ҷаҳон чунин чизҳои ҷиддӣ ҳастанд, ки шумо дар бораи онҳо танҳо бо шӯхӣ сӯҳбат карда метавонед.
Агар рӯзе одамон бар асари ягон фалокат нобуд шаванд, ин бузургтарин фоҷиа дар таърихи ҳаёт дар коинот хоҳад буд. На барои он, ки мо барои дифои худ ба дараҷаи кофӣ зирак будем, балки барои он, ки мо интиҳои худро надида будем. Намудҳои наве, ки моро дар Замин пас аз қиёмат ҷойгузин хоҳанд кард, ба скелетҳои мо дар осорхонаҳои таърихии табиӣ назар афканда, дар тааҷуб хоҳанд монд, ки чаро ҳомо сапиенсҳои боақл натавонистанд аз динозаврҳои пешазтаърихии дорои майнаи мурғ коре бештаре кунанд?
Шояд ҳеч касе дар ин маврид баҳс набояд кунад, ки илм-ин на танҳо муҳаррики тараққию рушд, балки инчунин яке аз беҳтарин ва барои инсоният муфидтарин навъҳои эҷодиёт аст. Ҳар як пажуҳиши илмӣ ин раванди халлоқият, ҳар як олим- бунёдкорест, ки ба воқеъият ба тариқи хеш меандешад ва тағйир медиҳад.
Илм як корхонаи муштаракест, ки талошҳои наслҳоро ба ҳам меорад. Ин интиқоли эстафета аз муаллим ба донишҷӯ ва ба муаллими оянда мебошад. Ин як ҷомеаи мутафаккирон аст, ки ба замонҳои қадим менигаранд ва ба сӯи ситорагон саъй мекунанд.
Агар назарияи квантӣ шуморо ба ларза наоварда бошад, шумо онро ҳанӯз нафаҳмидед.
Дарки ҳатто хурдтарин махлуқ боиси тағирёбии тамоми олам мегардад.