Ҳамаи андарзҳо
Муҳабббат ба зиндагӣ -ин нерӯи Абадиятест, ки бо ҳар як нафас тазоҳур меёбад. Муҳаббат ба зиндагӣ ба одамоне шуҷоат ато мефармояд, ки ба кашфиёт ва номаълум омодаанд.
Аз заъифтарин махлуқи миранда метавон роҳи ояндаро тағйир дод.
Инсоният таҷрубаи шашҳазорсола дорад, вале ҳамоно бо ҳар як наслаш ба кӯдакӣ бармегардад.
Рози тавозун дар он аст, ки бояд дар зиндагӣ ҳамзамон ҳам болиғ ва ҳам кӯдак бошӣ.
Ҳуқуқ ба зиндагӣ чунон туҳфаи саховатмандона ва ношоиста аст, ки дар тӯли ҳаёт ҳамаи ғаму ғуссаҳо ҳар кадоме паси сар мешаванд.
Танҳо ду роҳ барои зиндагии Шумо вуҷуд дорад: Якум ин аст, ки гӯё ягон мӯъҷиза вуҷуд надорад. Дуюм - гӯё ҳама чиз дар ҷаҳон мӯъҷиза аст.