Ҳамаи андарзҳо
Таҳсил пас аз фаромӯш кардани ҳама чизе, ки таълим дода мешавад, боқӣ мемонад.
Иштибоҳҳоро фаромӯш бикунед. Нобарориро фаромӯш бикунед. Ҳама чизро, ба истиснои он ки имрӯз мехоҳед, имрӯз ба анҷом бирасонед ва ё аз пайи иҷроиши он шавед. Имрӯз рӯзи хушбахтии Шумост.
Ҳам тарбия ва ҳам таълим ҷудонашавандаанд. Бидуни додани дониш таълим додан ғайриимкон аст, ҳамаи донишҳо ҷиҳати тарбиявиро амалӣ мегардонанд.
Он чӣ мо дар макотибу донишгоҳҳо омӯхтаем на ирфону дониш, балки танҳо шеваи дарёфти таҳсилоту ирфон аст.
Аломати таҳсилоти хуб – сухан кардан дар бораи чизҳои бузург бо вожаҳои одиву содатарин.
Таҳсилоти беҳтарин онест, ки дар он шогирдон қодиранд устодони хешро биёмӯзонанд.