Ҳамаи андарзҳо
Дунё ин муҳитест, ки маркази он дар ҳар куҷост, вале девори он дар ҳеч куҷое нест.
Ҷаҳон китобест, ки саҳифаҳои он барои ҳар қадами мо боз аст.
Вақте ки дар рӯҳи инсон нур пайдо мешавад – ӯ зебост. Вақте ки инсон зебо аст, дар хона ҳамоҳангӣ ҳукмфармост. Вақте ки дар хона ҳамоҳангӣ ҳукмфармост, дар кишвар тартибот ҳукмфармост. Вақте ки дар кишвар тартибот мавҷуд аст, дар ҷаҳон сулҳ ҳукмфармост.
Табиат тамоми чизро чунон нигоҳубин кардааст, ки шумо дар ҳама ҷо чизеро барои омӯхтан пайдо менамоед.
Дунё аз они онест, ки бо он хуш аст.
Аъмолу корҳои бузург баёнгари он ҳастанд, ки сайёра ба ҳар нафари сокини он мутааллиқ аст.