Ҳамаи андарзҳо
Инсон ҳақиқат аст. Ин оғоз ва поён аст. Ҳама чиз дар як фард , ҳама чиз барои як шахс.
Оне, ки мо бояд ба он бовар бикунем, ин самимият аст.
Қобилияти бишнохтани мӯъҷиза дар як чизи одиву сода – аломати тағйирнопазири ҳикмат нӯҳуфтааст.
Дар пайроҳаи борику пурпечутоби Некӣ бо оҳистагӣ ва бо эҳтиёту бомулоҳизагӣ қадам бизанед.
Муҳити имрӯзини кӯдак чӣ гуна бошад, фардо чунин хоҳад шуд.
Итминон ба худ - маънои дақиқ донистани онест, ки он нерӯии қавии ботиние, ки дар ҳар инсон ҳаст, аз он чӣ имрӯз мо дорем, қодир аст бештар биёварад.