Ҳамаи андарзҳо
Ҳар як чизи зебо беасар аз байн нахоҳад рафт. Аз коштани тухми зебоӣ дар роҳҳо набояд наҳаросид. Онҳо онҷо ҳафтаҳо, шояд солҳо, мехобанд, вале намепӯсанд, ба монанди алмосҳо ва билохира, касе он дурахшро мебинад, онҳоро бо худ мегирад ва хушбахту саодатманд меравад.
Ҳар як шахс вазифадор аст, ки ҳадди аққал ба дунё ба андозаи аз он гирифтааш баргардад.
Ҳадафи ҳастӣ ин некӣ нест. Ҳадафи ҳастӣ таборузи хештан аст. Ҳадафи ҳастӣ ин мавҷуди боҳилму пурназокат нест. Ин худшиносии муттасилу пайваста аст. Ҳадафи ҳастӣ иборат аз маҳви бесаводист.
Дар ҳама гуна тамаддун бисёр муҳим аст, ки ҳар замон дубора кашфиёте кард, ки дар гузашта баргузор шуда буданд.
Ҳатто агар ман маънои ҳаётро надонам ҳам, ҷустуҷӯи маъно аллакай ҳаётро маъно медиҳад.
Дар зиндагӣ ҳадафи ниҳоӣ нест. Роҳе ҳаст, ки бо он равонем ва ҳар шахс дар интихоби ин ки дар куҷо бояд барои ҳамеша таваққуф бикунад ва ё нафаси тоза гирифта, ба роҳаш аз хилоли вақт, тамаддун, фазо идома медиҳад.