Ҳамаи андарзҳо
Аз хоҳиш сарват ба вуҷуд намеояд. Онҳо аз нақшаи рӯшани фаъолияте ба вуҷуд меоянд, ки ба устувори рӯшани саъю талошҳо асос ёфтаанд. Ин талошҳо низ ба устувории лозим амалӣ мегарданд.
Ҳадафи зиндагӣ ифодаи худ аст. Мо барои он зиндагӣ мекунем, ки моҳияти худро пурра зоҳир намоем.
Ҳама чизро дар ин зиндагӣ паси сар кардан мумкин аст, то даме ки барои чӣ зиндагӣ карданро медонӣ, касеро дӯст медорӣ, ба касе ғамхорӣ мекунӣ ва ба касе имон меоварӣ.
Ҳамаи монеаҳо бо истодагарӣ бартараф мешаванд.
Ягона нерӯи ман матонати ман аст.
Матонат дар тамрин, муҳим нест чист он- ақл, бадан, руҳ ва ё нерӯи ирода- ин ҳамон «калиди тиллоист», ки малакаҳои фавқулъодаро боз мекунад! Тамрин кунед!