Ҳамаи андарзҳо
Фалсафа омӯхта нашудааст; фалсафа маҷмӯи донишҳои бадастомада ва тафаккури баландест, ки онҳоро ба кор мебарад.
Аммо арвоҳи бузург дар лаҳзаҳои душвори зиндагӣ дар фалсафа дастгирии аҷибе пайдо мекунанд.
Фанноварон чаҳор сифатро, ки дар он табиати олами мо мунъакис мегардад, тақозо доранд. Вобаста ба вазъу ҳолат ту бояд чун алмос сахт, чун маҷнунбед мавзун, чун ҷараёни об равон, чун осмон тиҳӣ бошӣ.
Файласуф: инсоне, ки барояш ҳам зиндагӣ дӯст аст ва ҳам марг душманаш нест.
Фалсафа як ҳолати умумии маънавӣ мебошад; тафаккури фалсафӣ, ки онро ҳар як шахси бомаърифат наметавонад дарк кунад, ба сиёҳии барои он сарфшуда арзанда нест. Он чизе, ки ба таври возеҳ тасаввур шудааст, метавонад ҳамон тавре возеҳ ва бидуни хатна гуфта шавад.
