Ҳамаи андарзҳо
Итминону бовару эътиқод ин низоми хоҳишҳои инсониянд, ки моро маҷбур месозанд, то мувофиқ ба назару принсипҳои хеш фаъолият намоем. Вижагии эътиқод дар он аст, ки дар онҳо дониш дар ваҳдат бо эҳсосот ба вуҷуд меоянд ва тамоми шахсиятро фаро мегиранд.
Шумо ҳамеша бояд ошиқи чизе ғайри қобили дастрас барои худ бошед. Як фард аз ончи кашида мешавад қад баландтар мешавад.
Зиндаги ин худ маънӣ ва моҳияти ҳастист.
Киштӣ то замоне болои об аст, ғарқ нахоҳад шуд. Вай вақте ғарқ мешавад, ки об болояш аст. Чандон муҳим нест, ки дар атрофи мо чӣ мегузарад. Муҳим он аст, ки дар ботини мо чӣ мегузарад.
Ҳар яке аз эътиқодоти қавии мо метавонад сарнагун шавад. Дар ҳар сурат метавонад бо дастовардҳои ояндаи дониш тағйир ёбад.
Оё ин муҳаббати роёна ба инсон ва ё ишқи роёна ба роёна буда метавонад, ки параметрҳои( алоими) мушобеҳ дорад? Вале аз нигоҳи назарӣ наметавон гуфт, ки ин кор рух намедиҳад. Имкон дорад, замоне мо метавонем аз уҳдаи ҳаллу фасли ҳама мураккабиҳои мехонизми эҳсосотамон бароем ва ба ин шабеҳ чизеро худамон бисозем. Дар он сурат роёнаҳо дӯст доштанро меёмӯзанд.