Ҳамаи андарзҳо
Ба ҳадаф метавон расид, агар онро Шумо бубинед.
Ҳаёти инсониятро эҳтиёҷот муайян мекунад. Агар инсон аз онҳо қонеъ нашавад, ӯ нороҳат мешавад ва агар қонеъ шавад, бетафовут мемонад.
Аз замонҳои хеле қадим ва дар халқҳои ниҳоят гуногун устодони бузурги инсоният ба одамон қонунҳои равшантарини ҳаётро ошкор намуда, зиддияти дохилии онро ҳал намудаанд ва ба онҳо зиндагии ҳақиқӣ ва воқеии ба мардум хосро нишон доданд.
Нофаҳмӣ ва таассуби зиёд ба ҷаҳониён, назар ба фиреб ва бадӣ бештар ошуфтагӣ меорад. Дар ҳар сурат, фиреб ва бадӣ камтар маъмуланд.
Хушбахт онест, ки метавонад дар муносибатҳои мураккаб сода бошад.
Ҳикмат ин истифодаи дониш аст.